داستان رودخانه ی نامهربان

داستان رودخانه ی نامهربان

در زمان های قدیم ،

رودخانه ای وجود داشت که با همه نامهربان بود. او با هیچ کس سخن نمی گفت و هیچ گاه نیز به یاد نمی آورد که چرا و از کجا تصمیم گرفته است که چنین نا مهربان باشد.

او آبش را با هیچ ماهی ای شریک نمی شد.

آبش را به هیچ مزرعه ای نمی فرستاد و از سویی هم نمی گذاشت هیچ حیوانی از آب رودخانه اش حتی قطره ای آب بنوشد.

او تصمیم گرفته بود تنها زندگی کند و این زندگی هر چند برای او ناخوشایند بود ،

اما انتخاب او بود. او تصمیم گرفته بود که زندگی اش را به همین شکل غمگین به حال خودش رها کند و در تنهایی خودش زندگی کند.

روزی از روزهای تنهایی این رودخانه دختر بچه ی مهربانی ، با تنگ ماهی قرمزش به کنار رودخانه آمد.

دخترک از دار دنیا همین ماهی قرمز بازیگوش را داشت و خیلی هم آن را دوست می داشت. اما از آنجا که دخترک قصد داشت به شهری دیگر برای زندگی برود ،

دیگر نمی توانست از ماهی نگهداری کند و همین امر باعث شده بود که تصمیم بگیرد ماهی را به رودخانه بیاندازد.

ماهی وقتی در درون آب افتاد ،

احساس غریبی بسیار کرد ،

چرا که هیچ ماهی دیگری در آنجا زندگی نمی کرد و همه از دست اخلاق بد رودخانه ی نامهربان از آنجا فرار کرده بودند.

ماهی قرمز کوچولو از رودخانه ی نامهربان پرسید : ” رودخانه ی عزیز ، چرا هیچ ماهی ای در این جا زندگی نمی کند؟ “.

رودخانه که سالیان سال بود حرف نزده بود ، جوابی به ماهی نداد و رویش را برگرداند.

ماهی قرمز کوچولو ،

با خودش فکر کرد که حتما دل رودخانه گرفته ست و نمی خواهد با او حرف بزند.

از این رو سکوت کرد و چیزی نگفت اما چند دقیقه بعد باز دلش خواست که با کسی حرف بزند و بازی کند و برگشت به رودخانه گفت : ” رودخانه ، تو چرا اینقدر  ساکتی ؟

چیزی شده؟

با من حرف نمیزنی؟

نمی خواهی با من بازی کنی؟ ” .

رودخانه باز هم سکوت کرد.

پس از آنکه ماهی قرمز کوچولو این سکوت رودخانه را دید تصمیم گرفت ،

بالا و پایین بپرد. او مدام از آب بیرون می آمد و دوباره خودش را توی آب می انداخت.

مدام در دل رودخانه بازیگوشی می کرد و دلش می خواست با رودخانه بازی کند.

رودخانه هر باری که ماهی خودش را درون آب می انداخت قلقلکش می شد ،

اما سعی می کرد نخندد ، تا اینکه خنده اش را نتوانست کنترل کند و خندید.

ماهی قرمز کوچولو که خنده ی رودخانه را دید ، سعی کرد تا می تواند با او بازی کند.

رودخانه به سخن آمد و با ماهی کوچولو حرف زد.

رودخانه ی نامهربان که دیگر نامهربان نبود ،

تمام شب را از سالهای تنهایی خودش گفت و همه ی خاطراتش را برای ماهی قرمز کوچولو مرور کرد.

ماهی قرمز کوچولو وقتی خاطرات او را شنید ،

بسیار ناراحت شد و به او گفت : ” رودخانه ی مهربان ،

چقدر روزگار سختی را برای خودت درست کرده بودی؟ ولی اشکالی ندارد ،

هر وقت که بخواهی تغییر کنی من حاضرم به تو کمک کنم.

آیا دوست داری دوباره این رودخانه پر ماهی ها شود و حیوانات به اینحا بیایند ومزارع کشاورزی از تو آب بنوشند؟ ” .

رودخانه سری به نشانه ی تایید تکان داد و گفت : ” معلومه که دلم می خواد.”

ماهی قرمز کوچولو به رودخانه قول داد که تمام طول رودخانه را برود و به همه ی ماهی بگوید که رودخانه دیگر مهربان شده است و دلش می خواهد با شما بازی کند.

رودخانه آن شب را راحت خوابید ولی ماهی کوچولو کل شب را به رودخانه های دیگر سر زد و همه ی آن ها را به رودخانه ی مهربان دعوت کرد.

فردا صبح رودخانه با صدای ماهی های دیگر و آب خوردن حیوانات از خواب بلند شد و روزگارش از این رو به ان رو شد و غرق شادی شد.

دوستان من ، زندگی همیشه در جمع زیباست.

انسان ها باید بیاموزند که به میان جمع بروند ،

با دیگران حرف بزنند. با هم بخندند و این زیباترین کار دنیاست.پس همیشه شاد و سر حال باشید و دوستانتان را دوست داشته باشید.