داستان شکرگزاری

داستان شکرگزاری

یکی بود یکی نبود ، غیر از خدای مهربون هیچکس نبود.

در ظهر یکی از روزهای گرم تابستان ،

دو تاجر تصمیم گرفتند که به یک سفر کاری بروند.

آنها قصد کردند که نیمی از مسیر را پیاده بروند و سپس نیمی دیگر را با یک کاروان شتر ،

به مقصدشان برسند.

فردای آن روز ،

آن دو از راه بیابان سفرشان را آغاز کردند و تا نیمه ی راه را با پای پیاده طی کردند.

ناگهان در بیابان طوفان شد.

شن ها در هوا پراکنده شدند و مسیر به کلی محو شد.

این دو تاجر دستان یکدیگر را گرفته بودند و شالشان را روبروی صورتشان گذاشته بودند و به دنبال یک سرپناه بودند.

هر چه می گشتند ، چیزی یافت نمی کردند.

طوفان هر لحظه شدیدتر می شد.

آن ها ذخیره ی آبشان را نیز تمام کرده بودند تا اینکه دست به سوی آسمان دراز کردند و گفتند : “خداوندا ، ما دو تاجر را کمک کن که سر پناهی پیدا کنیم.” .

در همین حین ، طوفان فروکش کرد و آنان درختی را از دور دیدند.

با سرعت به سمت آن درخت رفتند و هر چه توان داشتند در پاهایشان جمع کردند و به سمت آن درخت دویدند.

هنگامی که به درخت رسیدند ،

درختی دیدند بلند ، با برگ هایی پهن که از هر طرف مانند یک چتر تا روی زمین کشیده شده بود.

این دو تاجر  خدا را شکر کردند و به زیر درخت پناه گرفتند.

کمی که نفسشان جا آمد ، ناگهان یکی از تاجر ها گفت : ” دوست من ،

این درخت به درد چه میخورد ؟ نه میوه ای دارد ،

نه زیبایی ای دارد؟

واقعا من نمیدانم خدا برای چه این درخت را خلق کرده است.”

درخت از شنیدن این حرف ناراحت شد.

ناگهان برگ هایش را از سر این دو تاجر جمع کرد و گفت : ” ای مرد تاجر ،

یادت رفته است که در طوفان گرفتار شده بودی و به دنبال یک سرپناه می گشتی؟

حالا چه شده است که اینقدر ناسپاس و شکرگزار هستی؟

مگر من نبودم که به تو پناه دادم تا از طوفان در امان باشی؟ حال که اینطور است.

سریعا از زیر برگ های من دور شو. تو روحیه ی سپاس گزاری نداری.”

آن دو تاجر که دیگر هیچ چاره ای نداشتند ،

از زیر درخت بلند شده و به زیر آفتاب سوزان بیابان رفتند.

آنها تمام مسیر در دلشان می گفتند : ” درخت بیچاره راست می گفت ، ما همیشه باید از آنچه که در اختیارمان گذاشته شده است ، تشکر کنیم.” .