داستان شیر و روباه مکار

داستان شیر و روباه مکار

روز روزگاری در جنگلی دور ،

شیر پیری وجود داشت که دیگر قدرت شکار کردن حیوانات دیگر را نداشت.

این شیر پیر ،

خیلی از این قضیه ناراحت بود و با خود فکر می کرد : ” اگر من دیگر نتوانم حیوانی را شکار کنم ،

آنگاه از گشنگی خواهم مرد.”

چند روزی را با این فکر گذراند تا که در نهایت ، ایده ای به ذهنش رسید.

او با خود گفت : ” بهترین کار این است که به دم غار بروم ،

آنجا خودم را به مریضی بزنم و آنگاه هر کس که برای کمک به من آمد را شکار می کنم و میخورم. ” .

شیر از فردای آن روز ،

رفت و در دهانه ی غار خود را به مریضی زد.

روز نخست چندین حیوان به کمک او آمدند که شیر همه ی شان را خورد.

شیر با خودش فکر کرد : ” ای بابا ! چقدر من ساده بودم !

ای کاش تمام عمرم این کار را می کردم. من در تمام عمرم حتی در جوانیم نیز همچین شکاری نداشتم.”

روزها گذشت و هر روز چندین حیوان طعمه ی شیر پیر می شدند.

اما روزی روباهی از آن جا می گذشت که شیر را دید. روباه که ذاتا حیوان زرنگ و مکاری است ،

کمی به شیر شک کرد ،

اما با این حال به سراغ او رفت ، اما از چند قدم دور تر پرسید : ” آقا شیره ، حالت خوبه؟” .

شیر گفت : ” سلام روباه ، نه حالم خوب نیست. چند روزی است که مریض شدم و نای راه رفتن ندارم.

چرا آنجا ایستاده ای ، نزدیک تر بیا تا خوب ببینمت ،

آخر من چشم هایم ضعیف است.” .

روباه که دست شیر را خوانده بود گفت  : ” آقا شیره. فکر کردی زرنگی؟

میخواهی بیایم تا آنجا و مرا یک لقمه ی چرب و شیرین کنی؟ “.

شیر گفت : ” روباه جان ، این چه حرفی است ؟ من کی تا بحال این کار را کرده ام؟ ” .

روباه گفت : ” آقا شیره ، به من دروغ نگو ، رد پای حیوونای دیگه رو ببین ،

همشون آمدند پیش تو اما هیچکدام از پیش تو برنگشتند ،

رد پاهایشان معلوم است دیگر. ” . و روباه از آنجا رفت و تمامی حیوانات جنگل را از نیرنگ شیر آگاه کرد.