داستان نهنگ خودخواه

داستان نهنگ خودخواه

داستان نهنگ خودخواه

روزی روزگاری در یک دریاچه ی برزگ ،

نهنگی زندگی می کرد که بسیار خودخواه بود.

دلیل این خودخواهی هم آن بود که او تنها نهنگی بود که در آن دریاچه زندگی می کرد و این امر باعث شده بود که او همیشه احساس راحتی کند و راحت طلب شود.

سالها و ماه ها گذشت ،

تا اینکه در یکی از سالها ،

دریاچه تابستان بسیار گرمی را تجربه کرد.

نهنگ که از شدت گرما عاصی شده بود ،

شروع کرد به غر زدن و از گرمای دریاچه نالیدن ،

تا اینکه ماهی قرمز کوچکی که سالیان سال عمرش را در تنگ های ماهی گذارنده بود به نهنگ گفت  :” آقای نهنگ ،

انسان ها برای خنک کردنشان در فصل گرما از پنکه استفاده می کنند. ” . نهنگ تا این حرف را شنید ،

به فکر فرو رفت و از فردای آن روز تمام سعی خود را کرد که یک پنکه ی بزرگ برای خودش درست کند.

او روزهای بسیاری تلاش کرد تا که این پنکه را برای خودش درست کند.

روزی دسته ای از ماهی های کوچک به او رسیدند و گفتند : ” نهنگ تو داری تلاش بی خودی می کنی ،

چند روز دیگر تابستان تمام می شود و هوا خنک می شود. اگر یک خرده تحملت را بالا ببری همه چیز حل می شود. ” .

اما گوش نهنگ به این حرف ها بدهکار نبود. او تمام تلاشش را کرد تا اینکه یک پنکه ی بزرگ برای خودش درست کند.

او وقتی پنکه را به کار انداخت ، موج های شدیدی از هر سمت شکل گرفت.

دیگر ماهی ها ، خصوصا ماهی های کوچک قدرت مقاومت در برابر این موج را نداشتند و موج آن ها را به ساحل می برد و پس از مدتی آن ها در ساحل می مردند.

یک روز ماهی ها به نزد نهنگ آمدند و به او گفتند : ” نهنگ این کار تو باعث شده است که همه ی رفیقان ما بمیرند و دیگر ماهی در دریاچه زنده نماند.”

نهنگ که بسیار خودخواه بود گفت :” مهم نیست ،

بگذار بمیرند. آنها بمیرند ،

بهتر از آنست که من جان خودم را در این گرما تلف کنم.” .

روزها گذشت و هر باری که این پنکه شروع به کار می کرد ، آب بیشتری از دریاچه ، به سمت ساحل می رفت و سطح آب دریاچه مدام پایین تر می آمد.

از سوی دیگر ماهی ها می مردند و هر روز هم تعداد ماهی های دریاچه کمتر و کمتر می گشت. روزی نهنگ از گشنگی زیاد از خواب پرید.

او که همیشه به سادگی غذای خودش را پیدا می کرد ،

آن روز هر چقدر گشت ، ماهی پیدا نکرد که بخورد . او چندین روز را گشنه ماند ،

تا اینکه روزی باقی ماهی ها به پیش او آمدند و گفتند  : ” آقای نهنگ ما می خواهیم از این دریاچه برویم.

با این پنکه ای که تو راه انداختی تا چند وقت دیگر آبی در دریاچه نمی ماند و همه ی ما می میریم. “.

نهنگ از سخنان آن ها به فکر فرو رفت ،

اما از آنجایی که نمی خواست غرورش را زیر پا بگذارد به ان ها گفت : ” به جهنم . بروید به هر کجا که دلتان می خواهد. ” .

چند روز بعد ، سطح آب دریاچه کم تر و کم تر شد و نهنگ دیگر نفس کشیدن برایش مشکل شده بود.

او از کارش پشیمان شده بود و از طرفی هم دیگر چیزی برای خوردن پیدا نمی کرد و زندگی اش در خطر بود.

تا اینکه روزی در آسمان ، ابر باران زایی را دید.

او را صدا کرد و گفت  : ” آقای ابر ، آقای ابر ،

خواهش می کنم کمی از بارانت را به سر دریاچه بریز ،

من این جا دارم تلف می شوم. “. ابر که نهنگ را خوب می شناخت به او گفت : ” آن روز که همه ی ماهی ها را از این جا بیرون می کردی ،

باید یاد این روز میفتادی ، نه الان. ” . نهنگ بسیار پشیمان بود.

او به ابر گفت : ” ابر ، من بسیار پشمانم. اگر می توانی به همه ی ماهی ها بگو که برگردند.

من دیگر پنکه را روشن نمی کنم و قول میدهم که با هر شرایطی بسازم و زندگی آن ها را نیز درک کنم. “.

ابر که پشیمانی نهنگ را دید ، شروع به باریدن کرد و پیام نهنگ را به دیگر ماهی ها رساند. آن ها به دریاچه برگشتند و زندگی در دریاچه دوباره به شادی قبل ادامه یافت.

دوستان من ، هیچگاه خودخواه نباشید. خودخواهی همه را از شما دور می کند. سعی کنید در شرایط مختلف ،

انعطاف پذیر باشید و صبور . سعی کنید هیچگاه بخاطر زندگی خود ، زندگی دیگران را به خطر نیاندازید ،

چرا که اولین نفری که از این کار آسیب خواهد دید ، باز هم خود شما هستید.