ایتالو کالوینو و هر آنچه که باید از زندگی و آثارش بدانید

در این بخش از زندگینامه نویسندگان آشنا می شویم با نویسنده زیر :

ایتالو کالوینو و هر آنچه که باید از زندگی و آثارش بدانید

تاریخ نویسندگی ، فراز و نشیب های فراوانی را پشت سر گذاشته است. در پس هر فراز و فرود این دشت ، نام هایی نهفته است که هر کدام برگی از هویت و شناسنامه ی نویسندگی در سر تا سر جهان را رقم زنده اند.مطالعه ی تاریخ زندگانی آنان و سیری در احوالات و آثار آنها ، نمایی هر چند کوتاه و گذرا ، اما عمیق و قابل تامل به ما هدیه می کند.در دل هر یک از کلمات آنان ، گنجینه ای از رازها و معانی نهفته  است و در پیاپی سطور پربار آنان ، رازهایی برای نویسندگان.قصد ما همگام شدن و سفر به زمانه و زندگی آنان است تا با ذهن و زبان آنان بیش از پیش آشنا شویم و از این همصحبتی ها خوشه ای چند پی توشه ی نویسندگی خود برداریم.در این برهه از زمان، دفتر زندگانی ” ایتالو کالوینو” ، نویسنده ی ایتالیایی و خالق کتاب “درخت بارون نشین ” را ورق میزنیم به امید آنکه برگی چند به یادگار نصیب دوستداران خود کند.

زندگی نامه

ایتالو کالوینو ، زاده ۱۵ اکتبر ، نویسنده ی ایتالیایی و از سرآمدان حوزه ی رمان و داستان کوتاه می باشد. وی سبک ادبی خاص خود را داراست که می‌توان آن را سورئال یا پست‌مدرن توصیف کرد. سه‌گانهٔ «نیاکان ما» (شامل شوالیه ناموجود، ویکنت شقه‌شده و بارون درخت‌نشین) و مجموعه داستان‌های کوتاه شهرهای نامرئی و شش یادداشت برای هزارهٔ بعدی از تحسین‌شده‌ترین آثار او هستند. وی را یکی از مهم‌ترین نویسندگان ایتالیایی قرن بیستم می‌دانند.کالوینو در سانتیاگو دِلاس وگاس در کوبا به دنیا آمد. پدر و مادرش هر دو گیاه‌شناس بودند و تأثیر آن‌ها در طبیعت‌گرایی آثار وی و شناخت دقیقش از گیاهان و محیط زیست مشهود است. وی تا پنج سالگی در کوبا ماند، سپس به ایتالیا رفت و بیشتر زندگی خود را همان‌جا سپری کرد.کالوینو تا هجده سالگی در سان‌رمو ماند، سپس، در سال ۱۹۴۱ به تورین رفت. در سال ۱۹۴۳ به نهضت مقاومت ایتالیا در جنگ جهانی دوم و پس از آن به حزب کمونیست ایتالیازپیوست. کالوینو در سال ۱۹۴۷ با نوشتن پایان‌نامه‌ای دربارهٔ جوزف کنراد در رشتهٔ ادبیات از دانشگاه تورین فارغ‌التحصیل شد، و سپس به همکاری با روزنامهٔ محلی حزب کمونیست لونیتا پرداخت. در همین سال، پس از انتشار کتاب راه لانهٔ عنکبوت با مضمون نهضت مقاومت که برای او جایزهٔ ریچنه را به ارمغان آورد، با برخی مشاهیر ادبی ایتالیا از قبیل ناتالیا گینزبرگ و الیو ویتورینی آشنا شد. او در این سال‌ها با مجلات کمونیستی مختلفی همکاری می‌کرد.کالوینو در سال ۱۹۵۰ به اتحاد جماهیر شوروی سفر کرد. یادداشت‌های این سفر در روزنامهٔ لونیتا چاپ شد و برای او شهرت فراوانی  به ارمغان آورد.در دههٔ پنجاه کالوینو به نوعی تخیل ادبی نزدیک به حکایت‌های پندآمیز گرایش پیدا کرد که در آن هجو اجتماعی و سیاسی با تفننی طنزآمیز درون مایه ی اصلی محسوب می شده است. چند کتاب از جمله شوالیهٔ ناموجود و مورچهٔ آرژانتینی را منتشر کرد و با نشریات کمونیستی ومارکسیستی همکاری کرد، تا این که در سال ۱۹۵۷ به شکل غیرمنتظره‌ای از حزب کمونیست کناره‌گیری کرد و نامهٔ استعفایش در نشریهٔ «لونیتا» چاپ شد. کتاب بارون درخت‌نشین هم در همان سال منتشر شد.به رغم سخت‌گیری‌های موجود در آن دوران برای ورود بیگانگان متمایل به دیدگاه‌های کمونیست، توانست با دعوت بنیاد فورد به آمریکا سفر کند و شش ماه آنجا بماند. کالوینو چهار ماه از این شش ماه را در نیویورک گذراند و به گفتهٔ خودش کاملاً تحت تأثیر دنیای جدید قرار گرفت. در این مدت با جودیت سینگر هم آشنا شد، که چند سال بعد در سفری به کوبا، در هاوانا با او ازدواج کرد. کالوینو در این سفر به زادگاهش کوبا نیز رفت و با ارنستو چه گواراهم دیدار کرد.کالوینو در طول دههٔ ۶۰ به همراه الیو ویتورینی نشریه ادبی منابو را منتشر می کردند. از این دوره به بعد، کالوینو بی آن که از طنز دور شود یا خوانش شخصی خود را از نوشته های کلاسیک انکار کند ، به داستان‌های مصور و علمی-تخیلی با ترکیب بندی شکل‌گرایانه روی آورد. در این زمینه می‌توان از کتاب هایی نظیر «مارکو والدو»، «کمدی‌های کیهانی»، «کاخ سرنوشت‌های متقاطع» و «شهرهای نامرئی» نام برد. مرگ ویتورینی در سال ۱۹۶۶، روی کالوینو که یکی از معدود دوستان زندگیش بود تأثیر عمیقی گذاشت. پس از آن بود که سفرهای زیادی به پاریس داشت و با رولان بارت ملاقات کرد، و فعالیت‌هایی در زمینهٔ ادبیات کلاسیک در دانشگاه سوربن و دیگر دانشگاه‌های فرانسه انجام داد. در سال ۱۹۸۱ نشان افتخار فرانسه به او اعطا شد و چهار سال بعد بر اثرخونریزی مغزی در سیه‌نا چشم از جهان فروبست.

آثار

• کوره راه لانه های عنکبوت
• شوالیه ناموجود
• ویکنت دوشقه یا «ویکنت دو نیم‌شده»
• مورچه آرژانتینی
• افسانه‌های ایتالیایی
• بارون درخت‌نشین
• چه کسی در دریا مین کاشت؟
• سوداگری در ساخت و ساز
• سه‌گانهٔ «نیاکان ما» (شامل شوالیه ناموجود، ویکنت شقه‌شده و بارون درخت‌نشین)
• مارکو والدو
• کمدی‌های کیهانی
• تی صفر
• کاخ سرنوشت‌های متقاطع
• شهرهای نامرئی یا شهرهای ناپیدا
• اگر شبی از شب‌های زمستان مسافری
• آقای پالومار
• شاه گوش می‌کند
• یک روز ناظر انتخاباتی
• ابر آلودگی
• شش یادداشت برای هزارهٔ بعدی
• چرا باید کلاسیک‌ها را خواند

مروری بر آثار و اندیشه ها

کالوینو را می توان نویسنده ی همه فن حریف خطاب کرد. او یکی از معدود نویسندگان چیره دستی است که در طول عمر هنریش چندین سبک از نگارش ادبی را تجربه کرده است و در همه ی شان نیز موفقیت های شایان توجهی را بدست آورده است. او علاوه بر سبک های  گوناگون ، موضوعات و ژانر های گوناگون بسیاری را نیز دنبال می کرده است. کالوینو ، نخست با رویکردی سیاسی وارد حوزه ی ادبیات گردید و در نقش یک روزنامه نگار و یک مقاله نویس ادبی – سیاسی ، دروازه های ورود به ادبیات را پشت سر گذاشت.او از حامیان حزب کمونیست بود و بسیار نیز در این باره دست به قلم شده است. او علاوه بر نویسندگی مقالات و داستان ها ، یک نظریه پرداز سیاسی نیز بوده است و در باب آزادی های مدنی و همچنین بسیاری از بنیان های کمونیست و مارکسیست مقالات بسیاری چاپ کرده است. او پس از جدایی از کونیست به یکباره رویکردی نو در پیش گرفت و جهانش به کلی خالی از سیاست گشت. او به یکباره تبدیل به یک رمان نویس عاشق و البته خیال پرداز گردید. این تغییر زاویه ی نگاه برای او ثمرات فراوانی را بهمراه داشت. کالوینو در سال های پایانی عمرش ، نویسندگی رمان های علمی تخیلی و گاه سراسر تخیلی را بعنوان رویکرد کاری خود قرار داد و از شهرت بسیار بالایی نیز برخوردار گشت. او همچنین به نوشتن چند رمان عاشقانه دست زد که انها نیز مضمامین گاه سیاسی و گاه تخیلی داشتند و بعضی نیز صورت افسانه ای به خود می گرفتند. اما در باب قدرت نویسندگی کالوینو می توان چنین گفت که وی با تمام اعجازهای کلامی مورد استفاده در آثارش ، بسیار رسا و گیرا می نوشت و با وجود پیرنگ های بسیار عمیق و پیجیده ، داستان هایش همچنان سهل خوان بودند و جز آثار طراز اول جهانی در دید مخاطبان محسوب می شده اند.

در ادامه بخشی از دیالوگ کتاب ” درخت بارون نشین” او را با هم مرور می کنیم.

-چرا رنجم می‌دهی؟

-چون دوستت دارم.

آنگاه او خشمگین می‌شد.

-نه، دوستم نداری. وقتی کسی را دوست داریم، خوشیش را می‌خواهیم نه رنجش را.

-وقتی کسی را دوست داریم، تنها یک چیز را می‌خواهیم: عشق را، حتی به قیمت رنج.

-پس، تو به عمد مرا رنج می‌دهی؟

-بله، برای این که از عشقت مطمئن بشوم.