پیتر آلبرت دیوید سینگر و هر آنچه که باید از زندگی و آثارش بدانید

در این بخش از زندگینامه نویسندگان آشنا می شویم با نویسنده زیر :

پیتر آلبرت دیوید سینگر و هر آنچه که باید از زندگی و آثارش بدانید

تاریخ نویسندگی ، فراز و نشیب های فراوانی را پشت سر گذاشته است. در پس هر فراز و فرود این دشت ، نام هایی نهفته است که هر کدام برگی از هویت و شناسنامه ی نویسندگی در سر تا سر جهان را رقم زنده اند.مطالعه ی تاریخ زندگانی آنان و سیری در احوالات و آثار آنها ، نمایی هر چند کوتاه و گذرا ، اما عمیق و قابل تامل به ما هدیه می کند.در دل هر یک از کلمات آنان ، گنجینه ای از رازها و معانی نهفته  است و در پیاپی سطور پربار آنان ، رازهایی برای نویسندگان.قصد ما همگام شدن و سفر به زمانه و زندگی آنان است تا با ذهن و زبان آنان بیش از پیش آشنا شویم و از این همصحبتی ها خوشه ای چند پی توشه ی نویسندگی خود برداریم.در این برهه از زمان، دفتر زندگانی ” پیتر آلبرت دیوید سینگر ” ، نویسنده ی استرالیایی و خالق کتاب “آزادی حیوانات” را ورق میزنیم به امید آنکه برگی چند به یادگار نصیب دوستداران خود کند.

زندگی نامه

پیتر آلبرت دیوید سینگر در ۶ ژوئیه سال ۱۹۴۶ در ملبورن استرالیا متولد شد. او استاد دانشگاه و تاثیرگذار ترین فیلسوف حال حاضر به شمار میرود.خانواده ی او اهل وین و یهودی تبار هستند.در سال ۱۹۳۸ والدین سینگر با حمله نازی ها از اتریش به استرالیا مهاجرت کردند و در شهر ملبورن ساکن شدند.ولی پدربزرگ و مادر بزرگ او قبل از مهاجرت توسط نازی ها دستگیر شدند و به اردوگاه ها تبعید شدند.سینگر در خانه ای در حومه ی شهر هاتورن بزرگ شد.در ان زمان پدرش واردکننده ی چای و قهوه بود و در حرفه ی خود موفقیت زیادی کسب کرد.او در کنار تجارت یک فیلمساز اماتور هم بود،که برای فیلمهایش داستان سازی میکرد،داستانهایی درباره ی پیتر و دیگران.سینگر هنگام تحصیل به حقوق علاقمند شد اما حقوق برای او کافی نبود ترجیح میداد رشته ای مابین حقوق و هنر را انتحاب کند،به همین دلیا فلسفه را دنبال کرد و از بحث درباره ی درستی و نادرستی مسائل لذت میبرد.علاقه ی او به فلسفه باعث شد بتواند از طرف دانشگاه اکسفورد بورسیه تحصیلی دریافت کند.در اکسفورد در یک جلسه ی تاریخ شناسی با راناتا اشنا شد و در سال ۱۹۶۸ با او ازدواج کرد.آنها سه فرزند دارند: روث، ماریون و استر. رناتا سینگر رمان نویس و نویسنده است و همچنین در نشریات با همسرش همکاری داشته است.آنها پس از مدتی با یک فارغ التحصیل کانادایی که گیاه خوار بوداشنا شدند ،این آشنایی زمینه ی گیاهخوار شدن سینگر و همسرش را فراهم کرد و پس از ان شروع به فعالیت در این حوزه کردند.مشهورترین اثر او کتاب آزادی حیوانات است که در سال ۱۹۷۵ منتشر شد.او در این کتاب به نقد دامداری صنعتی و گوشت‌خواری می‌پردازد.او حامی حقوق حیوانات است و در این باره و همچنین در زمینه ی گیاه خواری مقالاتی نوشته است.این کتاب باعث شهرت سینگر در جهان شد و مقدمه ای جنبش مدرن اخلاق حیوانات شد.همچنین سینگر حامی حقوق کودکان و فقراست و معتقد است حمایت نکردن از کودکان فقیر در حال مرگ معادل است با کشتن آنها. در این راستا راه حل هایی برای کاهش و از بین بردن فقر جهانی ارائه داده است که بر مبنای کمک افرادی است که درآمدی بیش از نیاز خود دارند.بینش او از افراد مشهوری همچون چارلز داروین، کارل ماکس،هنری سیوجویک و دیگران تاثیر پذیرفته است.سینگر تالیفاتی در حوزه ی هگل و مارکس داشته است.شهرت وی در این حوزه به این علت است که سینگر اندیشه‌های پیچیده هگل را به‌ساده‌ترین شکل ممکن در کتاب‌هایی که نوشته، بیان کرده است.بیل گیتس،کالین مکگین واستیون بست و… ازجمله کسانی هستند که از پیتر سینگر تاثیر پذیرفته اند .

آثار

• آزادی حیوانات

مروری بر آثار و اندیشه ها

دیوید سینگر یکی از دغدغه مند ترین نویسندگان معاصر است. او به واسطه ی فعالیت های بسیاری که در حوزه ی آزادی حیوانات و حقوق طبیعت دوستان کرده است ، شهرت بسیاری دارد.او یکی از معروفترین روزنامه نگاران جنبش آزادی حیوانات و همچنین موسس این جنبش است.اگر بخواهیم مروری بر شخصیت و آثار او داشته باشیم می توانیم از چندین جانب به او و کارهایش نگاه کنیم. یکی از مهمترین مطالبی که هر نویسنده باید بدان آگاه باشد و در پی رسیدن به آن تلاش بسیار کند ، مفهوم تاثیر گذاری اجتماعی در امر نویسندگی است. هنگامی که یک نویسنده اثری را به بازار عرضه می کند ، این تاثیر گذاری آثار اوست که او را در مرکز توجهات قرار میدهد. این تاثیر گذاری صد البته به مواردی چون شیوه ی نگارش و .. نیز بستگی دارد. اما این امر در دیوید سینگر بسیار متعالی تر و در سطح بالاتری رقم خورده است. او جز معدود نویسندگانی بوده است که علاوه بر تاثیر گذاری اجتماعی به لحاظ سبک نگارش و به لحاظ محتوای موجود در کتاب هایش ، توانسته است یک خیزش اجتماعی را نیز توسط نوشته هایش ایجاد کند که به مراتب درجه ی بالایی از تاثیر گذاری اجتماعی را شامل می شود.این شخصیت بزرگ دنیای نویسندگی در سخنرانی خود به مناسبت چهلمین سال انتشار کتابش در وین به مبانی ساختاری اندیشه اش اشاره می کند. در این سخنرانی شما می توانید آینه ی تمام نمای اندیشه های دیوید سینگر را مشاهده کرده و با روحیات او بیش از پیش آشنا شوید. متن این سخنرانی را با هم مرور می کنیم :

”    نگاه سنتی به مساله حیوانات در غرب، ریشه در «مسیحیت» و «اخلاق ارسطو» دارد. در مسیحیت به انسان ها اجازه داده شده است که طبیعت را تسخیر کنند. این از جمله باورهایی است که انسان ها بر اساس آن گمان می کنند می توانند با حیوانات به هر شکلی که دلشان می خواهد رفتار کنند. از اقبال بد حیوانات بود که ارسطو به عنوان فیلسوفِ الگو در سده های میانی پذیرفته شد چرا که ارسطو فکر می کرد در جهان، سلسله مراتبی وجود دارد و در این سلسله مراتب، مراتب پایین تر «وجود»، برای استفاده مراتب بالاتر «وجود» آفریده شده اند. مثلاً گیاه برای حیوان و حیوان برای انسان آفریده شده است. بنابراین در نگرش ارسطو وجود حیوانات به دلیل بهره برداری انسان ها از آنها است.

    نگرش غالب در غرب و احتمالاً برخی دیگر از فرهنگ ها هنوز این است که انسان ها ارزش اخلاقی بسیار بیشتری در مقایسه با حیوانات دارند. به حیوانات به عنوان کالانگاه می شود، می توان آنها را خرید و فروخت، می توان صاحب آنها بود و حتی هرگونه مقایسه میان انسان و حیوان را توهین آمیز می دانند بدون اینکه بگویند ارزشی که انسان را از حیوان برتر می کند، دقیقاً چیست.

    در حال حاضر نگرش غالب با نگاه آکویناس، دکارت یا کانت تفاوت های زیادی دارد. یعنی ما بر این باوریم که نباید به حیوانات درد و رنج تحمیل کرد، این را وظیفه خود می دانیم و به افرادی که به حیوانات آزار می رسانند انتقاد می کنیم. همه ما احتمالاً در سطح مفهومی با تحمیل درد و رنج غیرضروری به حیوانات مخالف هستیم. مثلاً وقتی ببینیم شخصی سگی را با چوب می زند یا اسبی در زمینی تنها مانده، بدون اینکه غذایی برای خوردن داشته باشد، این موارد را تحمیل غیرضروری درد و رنج می دانیم و سعی در متوقف کردن آنها می کنیم

    به نظر من اینکه چه زمانی و چگونه می توان حیوانات را کشت، پرسشی است که پاسخ گفتن به آن بسیار دشوارتر از آنی است که اغلب باور دارند. این پرسش حتی در خصوص گونه خودمان نیز طرح شدنی است؛ «به مرگی» یا «اُتانازی» از جمله مواردی است که در حال حاضر درباره آن بسیار بحث می شود. کشورهایی مانند بلژیک و هلند «به مرگی» را قانونی کرده اند. من در کتاب خود به کشتن انسان ها نپرداخته ام و بر این باورم که با اصالت دادن به درد و رنج می توانیم دسته بندی موجود بین انسان و حیوان را بازبینی کنیم.

    «راجر اسکروتن» فیلسوف محافظه کار بریتانیایی، بر این باور است که انسان ها تا زنده اند دستاورد دارند و اگر انسانی کشته شود دیگر نمی تواند دستاوردی داشته باشد؛ این در حالی که مثلاً یک گاو در هر سنی که کشته شود؛ چه برای خوردن گوشتش، چه برای استفاده از اعضای بدنش در صنعت لباس و لوازم آرایشی و غیره دستاوردی نخواهد داشت. بنابراین نمی توانیم بگوییم که با کشتن گاو، او را از رسیدن به دستاوردهایش محروم کرده ایم. به این اعتبار است که گفته می شود حیوان ها را برای خوردن گوشت شان یا استفاده از پوست و پشم شان می توان کشت ولی انسان ها را نمی توان کشت. جالب است که نقد اسکروتن مصداق «گونه-پرستی» نیست. اگر فقط بر ظرفیت تحقق دستاورد تاکید کنید، مشکل گونه پرستی بروز پیدا نمی کند. ولی اسکروتن به مشکل دیگری اشاره می کند. آنچه او می گوید درباره همه انسان ها صدق نمی کند.

    انسان هایی داریم که دچار عقب ماندگی شدید ذهنی هستند و امکان اینکه دستاوردی داشته باشند، ندارند. اگر بخواهیم استدلال اسکروتن را بپذیریم، آنگاه این استدلال شامل حال برخی از انسان ها نیز می شود. نتیجه ای که شک دارم فیلسوف محافظه کاری مانند اسکروتن مایل به پذیرفتن آن باشد.

    پرسش دیگر این است که تجربه انسان ها و حیوانات چقدر به یکدیگر شبیه است. این پرسش به طور خاص در خصوص تجربه درد در حیوانات و انسان ها برای بحث ما مهم است که باید به بررسی آن بپردازیم. من درباره فقر بسیار نوشته ام. هدف ما این است که چگونه با کمک به خیریه از درد و رنج دیگر انسان ها بکاهیم و موقعیت بروز شادی و لذت بردن را برای آنها فراهم کنیم.

    از این رو، کمک به خیریه باید به شکلی باشد که بیشترین تاثیرگذاری را داشته باشد. بنابراین، باید درباره نهادی که به آن کمک می کنیم کاملاً آگاهی داشته باشیم و بدانیم که چه میزان از آن پول به دست شخص مستحق می رسد و چه میزان از آن خرج امور اداری یا حتی در مواردی حیف و میل می شود.

    هدف ما در خیریه این است که با هزینه ای که می کنیم سلامت، بهداشت، امکان تحصیل و مواردی مشابه را برای انسان هایی دیگر فراهم کنیم؛ چرا که باور داریم در این وضعیت آنها از زندگی خود لذت بیشتری می برند و شاد می شوند. به همین شکل می توانیم بپرسیم چگونه می توان درد و رنج حیوانات را کاهش داد. مثلاً آیا تجربه درد و رنج یک مرغ، با تجربه درد و رنج یک گاو یکی است؟ آیا گاو به دلیل داشتن مغز بزرگ تر، ظرفیت شناختی بیشتری دارد و در نتیجه درد بیشتری تحمل می کند؟ این پرسش ها در حال حاضر پاسخی قابل اعتنا نیافته اند. علاوه بر اینها در حال حاضر، می توانیم به درد و رنج حیوانات وحشی در طبیعت فکر کنیم. آیا باید جلوی دریده شدن جانداران توسط جانداران دیگر را نیز گرفت؟ مثلاً با حیوانات شکارچی مانند گرگ و شیر چه کنیم؟ بگذاریم دیگر جانداران را بخورند؟ دخالت کردن در طبیعت و به هم زدن چرخه زیستی نیز بسیار مهم است. منتقدان خواهند گفت که کاهش رنج و درد حیواناتی که در حیات وحش زندگی می کنند، تنها ارزش موجود ما نیست. باید به طبیعت به مثابه چرخه زیستی توجه کنیم. این بحث نسبتاً جدید است و فیلسوف های اخلاق نیز وارد آن شده اند. به نظرم در این مساله به طور ویژه، کار خاصی نمی توانیم انجام دهیم.

    حال بگذارید قدری از دستاوردهای عملی صحبت کنیم که به دلیل نوشتن این کتاب حاصل شده یا این کتاب در حصول آنها نقش داشته است. به نظر من پیشرفت بسیار زیادی در ۴۰ سال گذشته یعنی از زمان انتشار کتاب «آزادی حیوانات» حاصل شده است. در حال حاضر تعداد حیوان هایی که در آزمایش های پزشکی به کار می روند، بسیار کمتر از حیوان هایی است که برای خورد و خوراک از آنها استفاده می شود. در حالی که سالانه ۱۰۰ میلیون حیوان در آزمایش ها و تحقیقات به کار می روند، حدود ۶۰ میلیارد حیوان سالانه در صنعت تغذیه کشته می شوند و این عدد منهای حیوان هایی است که از آب صید می شوند. تمرکز بر مشکلات دامداری صنعتی و تشویق به گیاهخواری به این دلیل است که تعداد جاندارانی که در این صنعت کشته می شوند با هیچ صنعت دیگری مقایسه شدنی نیست. ۴۰ سال پیش شکنجه کردن حیوانات در دامداری صنعتی، بدرفتاری با آنها، نگهداری آنها در قفس های کوچک، جدا کردن حیوانات از پدر و مادرهایشان در سنین پایین بیش از امروز متداول بوده است. خوشبختانه در این خصوص گام های موفقیت آمیزی برداشته شده است. نگهداری حیوانات در وضعیت مناسب یا مزرعه یا جایی که بتوانند آزادانه در آنجا زندگی کنند و از زندگی خود لذت ببرند، هدفی است که در حال نزدیک شدن به آن هستیم. ولی پیشرفت هایی که کرده ایم به اندازه کافی نبوده است.

   از نظر برخی از اندیشمندان عصر روشنگری مانند دیوید هیوم، سنگدلی بدترین رذیلت اخلاقی است. سنگدلی، صفتی است که خود را در اعمال بخصوصی نشان می دهد و ما آن را بواسطه آن اعمال تشخیص می دهیم. از نظر هیوم این اعمال بدترین رذیلت ها هستند چرا که شدیدترین واکنش ها را برمی انگیزند.

بنابراین، با توجه به رویکرد هیوم به اخلاق، اگر اعضای یک جامعه نسبت به مشاهده درد و رنج گروهی بی تفاوت باشند یا حتی از آن لذت ببرند می توان به این نتیجه رسید که آن جامعه دچار انحطاط اخلاقی شده است. در برخی از موارد شرایطی به وجود می آید که اعضای یک جامعه به شخص دیگری درد و رنجی تحمیل می کنند ولی پس از آن دچار نوعی عذاب وجدان می شوند.هرچند که ممکن است به دلیل ضعف اراده فردی یا فراهم نبودن بستر مناسب اجتماعی برای تغییر اعمال خود همان اعمال را تکرار کنند. در عین حال افرادی هستند که می خواهند به دیگران درد و رنج تحمیل کنند و از داشتن چنین تمایلی رضایت دارند. این افراد بهترین نمونه سنگدلی هستند، آنها می خواهند که دیگران درد و رنج بکشند، از این مساله عذاب وجدان پیدا نمی کنند، این درد و رنج را حق بر می شمارند و حتی گاه لذت هم می برند.   با وجود آنکه ممکن است فکر کنیم تنها شخصی که به اختلالی روانی مبتلااست ممکن است چنین اعمالی را انجام دهد، واقعیت امر این است که بسیاری از ما در چنین اعمالی شریک هستیم.گستره سنگدلی البته محدود به دیگر انسان ها نمی شود. بخصوص هنگامی که در نظر بگیریم که درد و رنج تنها توسط انسان ها درک نمی شود و دیگر جاندارانی نیز وجود دارند که درد و رنج می کشند.

سخنرانی دیوید سینگر در مراسم چهلمین سال انتشار کتاب آزادی حیوانات