اوگو فوسکولو ، نویسنده و شاعر ایتالیایی ، به تاریخ ۶ فوریه ی ۱۷۷۸ در یونان دیده به جهان گشود.

وی یکی از فعالین ادبی و سیاسی ایتالیا بود و آثارش همگی در راستای آزادی خواهی و ایجاد جریان های سیاسی به رشته ی تحریر در آمده است.

اوگو فوسکولو از مادری یونانی و پدری ونیزی، در یونان زاده شد، کودکی را در یونان گذراند. پدرش در ده سالگی او در گذشت و

او در ۱۷۹۴ با مادر و برادرانش در ونیز مستقر شد. ونیز به چشم این نوجوان وطن واقعی و محیط آن از نظر وضع فکری و امکان ملاقات ها و برخورد های گوناگون،

بسیار غنی و رنگارنگ جلوه کرد، کنجکاوی او را برانگیخت و شناخت شاعران جدید اروپائی را بر معلومات او در باره نویسندگان یونانی و لاتینی افزود.

اوگو فوسکولو در ونیز بتدریج در قلمرو شعر و ادب پانهاد. ابتدا با شعر کوتاه عدالت و رحمت خود را به مردم شناساند، پس از آن تراژدی تیسته را نوشت که در ۱۷۹۷ بر صحنه آمد و هشت بار برای مردم شیفته اجرا شد و پیروزی و شهرت فراوان به همراه آورد.

اوگو فوسکولو در این اثر از تراژدی توستس اثر سنک نویسنده لاتینی مایه گرفته، اما آن را از نو آفریده است و انسان را بیش از توجه به اساطیر باستان، به سوی احساسهای ما قبل رمانتیسم می کشاند.

اوگو فوسکولو شاعر جوان در عالم سیاست نیز فعالیت شدیدی آغاز کرد، او که طرفدار اصول اندیشه های انقلاب فرانسه بود و ناپلئون را «نجات دهنده» می خواند،

منظومه چکامه هایی به بوناپارت نجات بخش را در ۱۷۹۷ انتشار داد. شاعر در دیباچه افتخار آمیز این منظومه از بوناپارت، دعوت کرده است که به

ایتالیا باز گردد و آن را از چنگ دشمنان نجات دهد.

این منظومه در نه بند ساخته شده که شاعر در آن با فصاحت بیان و شیوائی بسیار، اندیشه آزادی را پرورانده است،

آزادی ای که از جانب کوههای آلپ همراه بوناپارت به کشورش فرود آمده است.

شاعر به مردم ایتالیا نوید می دهد که بار دیگر شایستگی سرنوشتی والا و تازه را بدست می آورند، اما پس از آنکه ناپلئون به موجب قراردادی شهر ونیز را به اتریش واگذارد،

شاعر سرخوردگی یافت و این قرارداد را صریح ترین خیانت ها خواند و برای تحریک هموطنان به مبارزه بر ضد ظلم و استداد، نغمه پرشوری انتشار داد با عنوان به جمهوری خواهان جدید.

اوگو فوسکولو بر اثر ناکامی و نیز را رها کرد و چندی در شهرهای میلان و بولونی و فلورانس اقامت گزید و به نوشتن پرداخت و به طور خشونت باری سیاست ایتالیا و اوضاع اجتماعی آن را مورد اهانت قرار داد.

در این دوره بود که بزرگترین رمان خود را که سرشار از رویاها و ملال های خاطر و حساسیتی بیمارانه بود، انتشار داد.

این اثر آخرین نامه های جاکوپو اورتیس نام داشت که اوگو فوسکولو در آن نهایت دلبستگی خود را به سرنوشت ایتالیا و وقایع برجسته اروپا نشان داده است.

انتشار آخرین نامه ها به سبب هجوم ارتش اتریش _ روسیه متوقف گشت و ناشر این اثر ناتمام را به وسیله شخص دیگر و به صورتی نامناسب کامل کرد و به چاپ رساند، در حالی که فوسکولو از سرنوشت کتاب خود بکلی بیخبر بود، زیرا در ارتش این سوی آلپ به جنگ اشتغال داشت.

در ادامه زندگینامه اوگو فوسکولو می خوانیم بعد ها در اثر خود تجدید نظر کرد و صورت اصلاح شده و افزایش یافته آن را در ۱۸۱۶ منتشر کرد.

نویسنده در اولین شکل داستان تحت تاثیر کتاب ژان ژاک روسو قرار داشته، اما خواندن کتاب های گوته نیز تغییرات تازه و فراوانی را به او القا کرده است.

رمان آخرین نامه های جاکوپو اورتیس در واقع سرگذشت نویسنده است که تجربه های شخصی و حوادث زندگی و روح و فکر و احساس و عشق های گوناگون و ناکام مانده و سفرها و تبعید ها و تاثرات او را از عالم طبیعت منعکس می سازد.

این داستان به سبب بدبینی شدید و پایان نامطلوب که به خودکشی قهرمان آن، بر اثر سرخوردگی از وضع کشورش می انجامد، مورد انتقاد گروهی از ناقدان قرار گرفت و آن را اثری ناسالم خواندند که روح های ضعیف را آشفته می سازد، اما گروه دیگر آن را ستودند و ماتتسینی آن را اثری تربیتی و ارشادی خواند که از وطن در نظر مردم واقعیتی مهم و والا ساخته است، نه کلمه ای پوچ.

رمان اخرین نامه ها  به ادبیات داستانی دوره ماقبل رمانتیسم که فوسکولو خود از نمایندگان برجسته آن بشمار آمد، تعلق بافت و از معروف ترین رمانهای قرن گشت و نفوذش نه تنها در سراسر ایتالیا گسترده شد، بلکه به بیشتر زبانهای اروپائی ترجمه گشت و روح مردم را در راه آزادی خواهی توام بخشید.

اوگو فوسکولو از ۱۸۰۴ تا ۱۸۰۶ در فرانسه و در هنگی ایتالیائی که در ارتش ناپلئون در انتظار تهاجم به انگلستان به سر می برد، به خدمت اشتغال داشت و

در هر فرصتی که بدست می آورد، به کار ادبی می پرداخت. تیره روزی بانویی زیبا از طبقه بالای جامعه بود و از اسبی افتاده و بستری شده بود، الهام بخش او در سرودن دو نغمه زیبا گشت که از کمال و لطافتی بی نظیر برخوردار بود.

اولین نغمه به لوئیجیا پالادیبی از اسب به زیر افتاده نام دارد که شاعر در آن آرزوهای بانوی زیبا را در بدست آوردن سلامت و همچنین احساس شخصی خود را در ترس نابود شدن زیبایی خاص این بانو،

که در نظر شاعر بسیار گرانبها بود، بیان می کند و برای هیجان ها و احساس های خود از چهره های اساطیری یونان بهره می گیرد.

نیمه دوم دوست بهبود یافته نام دارد که شاعر در آن با شرح و بسط بیشتر، از قدرت آرامش دهنده زیبائی سخن می گوید.

اوگو فوسکولو در ۱۸۰۷ زیباترین منظومه و شاهکارش را به نام گورها آفرید که از مکالمه با دوستی مایه گرفته بود که با او درباره حکم منع برافراشتن مقبره های شخصی،

از طرف ناپلئون بحث می کرد. شاعر در این منظومه گفتگو را دنبال می کند و نظر دوست خود را مبنی بر احترام به آئین مردگان و دفاع از ساختمان های معتبر و خصوصی، تایید می کند.

خود نیز این مقبره های با شکوه را رابطه ای میان زندگان و مردگان و مکالمه ای خاموش میان آنان می انگارد که به خاطرات ملی دوام می بخشد. شاعر میهن پرست بدین طریق علاقه خود را به آثار تمدن و ملیت کشورش که مقبره ها یکی از مظاهر آن است، بیشتر نشان میدهد تا به ارزش مذهبی قبرها بپردازد.

منظومه گورها که دوگانگی شاعرانه فوسکولو را در روح رمانتیک و شیوه نئوکلاسیک آشکار می سازد، به سبب بیان و لحن تلخ و تند، از اشعار بسیار بدیع بشمار آمد.

در آغاز ۱۸۰۹ کرسی علوم معانی و بیان در یکی از دانشگاه های میلان به فوسکولو واگذار شد که شایستگی آن را داشت و خطابه ورودی او به دانشگاه به نام در باره ی  مبانی و اعمال نفوذ ادبیات زمینه تدریس او قرار گرفت، اما مقام استادی به طور ناگهانی از او گرفته شد و این ناکامی همراه با ناکامی های گوناگون دیگر، فوسکولو را به ترک میلان واداشت.

در ۱۸۱۲ به فلورانس رفت و کار ادبی را دنبال کرد. ابتدا در ترجمه کتاب یک سفر احساسانی اثر استرن ، نویسنده انگلیسی، که قبلا آماده ساخته بود، تجدید نظر بعمل آورد و آن را در ۱۸۱۳ انتشار داد، پس از آن اشعاری سرود که اندیشه های شاعرانه اش را بیان می کرد، مانند الهه های همت یا خاریتس ، سه الهه اساطیری یونان که در عالم الوهیت تجسم دهنده فریبندگی و زیبائی اند.

این اثر ناتمام مانده و قطعه هائی از آن به طور پراکنده در زمان حیات شاعر یا پس از مرگش انتشار یافته است. با آنکه شاعر اشعار خود را به این الهه های دل پذیر اساطیری و عالم الوهیت یونانی بستگی داده، کوشیده است تا اسطوره ای خاص خود بیافریند.

در نظر شاعر این الهه ها واسطه میان آسمان و زمین اند و به طور نامرئی میان بشر به سر می برند و لطیف ترین احساس ها را در روح ها می ریزند و احساسات خشن و ناهنجار را آرام می سازند. منظومه ی الهه های رحمت به سبب تنوع وزن، غنای صور ذهنی، سایه روشن های لطیف، اوج هنر شاعرانه فوسکولو را نشان می دهد و از افتخارات او به شمار می آید.

اوگو فوسکولو چندی در سوئیس و زوریخ اقامت کرد، چاپ تازه ای از کتاب آخرین نامه ها به عمل آورد و رساله ای که از آخرین وقایع کشورش مایه گرفته بود، انتشار داد با عنوان درباره بندگی ایتالیا را به ثمر رساند. پس از آن به انگلستان سفر کرد و بر اثر عوایدی که از آثار خود بدست آورد،

در رفاه بیشتری به سر برد، اما اسراف او را دوباره به فقر کشاند و همانجا پس از یک عمر زندگی در تشویش و نابسامانی، در فقر کامل در گذشت و در ۱۸۷۱ جسدش به فلورانس منتقل شد.

در میان آثار جدید فوسکولو، ترجمه هائی از آثار انگلیسی، نوشته هائی ادبی و سیاسی، تحقیقاتی درباره نویسندگان ایتالیائی، نامه های فراوان و جالب توجه دیده می شود که بعضی از آنها پس از مرگش منتشر شد. وی به تاریخ ۱۰ سپتامبر ۱۸۲۷ دنیا را ترک گفت.

آثار اوگو فوسکولو

عدالت و رحمت

تراژدی تیسته

چکامه هایی به بوناپارت نجات بخش

جمهوری خواهان جدید

آخرین نامه های جاکوپو اورتیس

لوئیجیا پالادیبی از اسب به زیر افتاده

دوست بهبود یافته

گورها

الهه های همت

شاید این مطالب رو هم در حوزه نویسندگی دوست داشته باشید

آموزش نویسندگی
صد رمان برتر جهان
تبلیغ نویسی
نامه عاشقانه
دریافت شابک
انشانویسی
خاطره نویسی
قصه کودکانه
چاپ کتاب