بنجامین جانسون ، مشهور به بن جانسون ، نمایشنامه نویس و رمان نویس بزرگ بریتانیایی ، در تاریخ ۱۱ ژوئن ۱۵۷۲ در لندن انگلستان متولد شد .

پدر بن جانسون یک ماه پیش از تولد او در گذشت و او نزد ناپدریش که بنائی آجر چین بود، بزرگ شد و پس از ترک مدرسه مدت کوتاهی نیز به شغل او اشتغال یافت .

تعلیم و تربیت رسمی او در مدرسه وستمینستر انجام گرفت و از فرهنگی شایسته برخوردار گشت .

در ۱۵۸۹ مدرسه را رها کرد و به عنوان داوطلب به خدمت ارتش در آمد و تا ۱۵۹۷ در این شغل باقی ماند ،

پس از ترک ارتش ازدواج کرد، به تئاتر کشیده شد و به بازیگری و نمایشنامه نویسی پرداخت  .

اولین نمایشنامه بدیع بن جانسون که موجب شهرتش گشت، کمدی هر کس به حال خود در ۱۵۹۸ در پنج پرده به وسیله بازیگران گروه شکسپیر

بر صحنه آمد و استعداد درخشان بن جانسون را در واقع بینی مضحکه آمیز آشکار کرد، موضوع این کمدی حسادت تاجری است که

نوکرش وسائل روبرو شدن او را با همسرش در میعاد گاهی فراهم می کند و هر یک از زن و شوهر به گمان آنکه در آنجا دیگری

را غافلگیر می کند و از اعمال غیر اخلاقی و نامشروع او پرده بر می دارد، به وعده گاه می شتابد .

در این دوره بن جانسون به سبب مشاجره با یکی از همکاران تئاتر و کشتن او در دوئل به زندان می افتد .

در زندان به مذهب کاتولیک می گراید و با حمایت مقامات کلیسا از اعدام نجات می یابد .

این حادثه بر روح بن جانسون اثری عمیق می گذارد و او را به نوشتن نمایشنامه هرکس بیرون از حال خود بر می انگیزد .

این کمدی که مانند کمدی گذشته، آمیخته ای است از نظم و نثر است در پنج پرده در ۱۵۹۹ به اجرا در آمد و چنانکه از عنوانش بر می آید ،

دنباله نمایشنامه قبل است که در آن به ضعف های اخلاقی و معنوی مردم زمان حمله شده است .

در ۱۶۰۰ نمایشنامه کامرانیهای سینشیا و در ۱۶۰۱ کمدی شاعر یاوه سرا در پنج پرده به اجرا در آمد .

این نمایشنامه از اثر آریستوفان مایه گرفته است که مباحثه هائی را میان بزرگان ادب نشان می دهد .

در کمدی بن جانسون هوراس بی شک نمودار شخصیت خود بن جانسون است و اشخاص دیگر نمایشنامه، همکاران با رقیبان تئاتر اویند .

بن جانسون در این کمدی تصویری از جامعه رو به انحطاط پیش چشم می گذارد که اگر چه جنبه های غیر نمایشی بر آن غلبه دارد، از نظر هجو و انتقاد دارای ارزش بسیار است .

در ۱۶۰۳ بن جانسون به تراژدی نویسی روی آورد .

اولین تراژدی منظوم او به نام سیانوس و سقوط او ، در پنج پرده به وسیله گروه شکسپیر به نمایش در آمد .

این تراژدی که از ادبیات روم باستان گرفته شده، سرگذشت سیانوس، وزیر تیبریوس دومین امپراتور مقتدر روم است که در ۲۱ میلادی

به فرمان وی کشته شد و از او چهره وزیری سنگدل و فاسد باقی ماند .

این نمایشنامه از جنبه داستانی مقامی ندارد و نمایش آن چندان پیروزئی بدست نیاورد .

بن جانسون تنها یک تراژدی دیگر نوشت به نام کا تیلاین که آن نیز از تراژدی های عهد باستان اقتباس شده بود .

در ۱۶۰۶ کمدی منظوم والېونی یا روباه ، در پنج پرده با پیروزی بسیار بر صحنه آمد .

شخصیت اصلی این کمدی یعنی والپونی از گروه مردمی است که بارها در ادبیات کلاسیک مورد هجو و انتقاد قرار گرفته است ،

اما بن جانسون به آن شدت و قوت بیشتری بخشیده و اشخاص نمایشنامه را زنده و تازه گردانده است .

والپونی پیرمرد ثروتمندی است که بی فرزند و بی وارث است و شیفته لذت های زندگی خاصه طلا می باشد .

کسی او را دوست ندارد، اما همه چشم به مال او دوخته و دوستان دغل و سودپرست اطرافش را گرفته اند .

والپونی برای آنکه از این دوستان آزمایشی بعمل آورد، به کمک پیشخدمت خود که گمان می برند یگانه وارث اوست، نقشی را بازی می کند و خود را به حال احتضار می اندازد .

پس عیادت کنندگان یکی پس از دیگری بر بالین او حضور می یابند و به نحوی غیر انسانی و نفرت انگیز در انتظار مرگش می نشینند .

بن جانسون با قدرت فراوان صحنه هائی از رفتار و گفتار مردم پست را پیش چشم می گذارد .

والپونی پس از آنکه در آزمایش خود موفق می شود و از فرومایگی اطرافیان آگاه می گردد، به نقش خود پایان می دهد .

در این هنگام دوستان هزاران دروغ و بهانه برای تبرئه خود به کار  می برند و هر بک تقصیر را به گردن دیگری می نهد .

بن جانسون به وسیله صحنه های پست و زننده، بیشرمانه ترین و پست ترین صفات بشری را برملا می دارد و

برای تجسم این زشتی ها ، هریک از اشخاص نمایشنامه را به صفتی حیوانی متهم  می کند ،

به والپونی لقب روباه می دهد، به دیگری مگس، به سومی کلاغ و به چهارمی لاشخور و مانند آن و با استادی فراوان

این کیفیت را در انظار تای قبول می سازد. والېونی شدید ترین نمایشنامه هجوآمیز بن جانسون و پر قدرت ترین آنهاست که همچنان در

خلال قرون زنده مانده و از آن اقتباسهائی بعمل آمده است. اشعار این نمایشنامه نیز با موضوع هجوآمیز آن کاملا تناسب دارد و

همان استادی را که بن جانسون در نمایشنامه های منثور بکار می برد، در این نمایشنامه عرضه می کند. در ۱۶۰۹ کمدی منثور زن خاموش با پیروزی به نمایش در آمد .

کیمیاگر در ۱۶۱۰، بازار مکار بارئالومیو در ۱۶۱۴ و شیطان خر است در ۱۶۱۶ را نیز به روی صحنه برد .

بن جانسون علاوه بر کمدی های انتقادی و تعدادی منظومه های غنائی یک سلسله نمایش طولانی به نام ماسک  را برای در بار جیمز اول

نوشت که از ۱۶۰۵ تا ۱۶۱۳ ادامه داشت و برای تهیه نمایش های دیگر با اینیگو جونز صحنه آرای تئاتر همکاری کرد ،

اما نزاع شدیدی میان آنان در گرفت که موجب قطع این همکاری گشت .

نمایش های ماسک،بن جانسون را از بزرگان ادب انگلستان معرفی کرد .

وی پس از دریافت مستمری از طرف جیمز اول در ۱۶۱۶ به اسکاتلند رفت و در ۱۶۱۹ موفق به دریافت درجه ای افتخاری از دانشگاه آکسفورد شد .

در ۱۶۲۸ از طرف در بار عنوان وقایع نگار دولتی را دریافت کرد .

بن جانسون از نظر خلق و خوی مردی ناسازگار و پرخاشگر، اما شرافتمند و صدیق و با شهامت بود .

اشعارش بیشتر عمیق است تا پرشور و کمدیهای طنز آمیزش از بینشی نیرومند برخوردار کرده است .

ادراک عالی هنری بن جانسون راه تازه ای در کمدی انگلستان گشود ،

آن را در حد وسیعی به جانب تازگی سوق داد و بنیان کمدی آداب و رسوم را برجای گذارد .

سبک خاص بن جانسون قرن ها پس از مرگش باقی ماند، سبکی طنز آمیز، انتقادی، واقع بینانه و ارشادی بود که بسیار نیز مورد اقبال بود .

وی در عین حال که در جریان زمان خود قرار دارد، ارتباطش را با گذشته حفظ کرده و آثار نویسندگان روم باستان را سرمشق خود قرار داده است .

بن جانسون ریاست انجمن ادبی را بر عهده داشت و سخنرانی هایش در این انجمن، اندیشه های تازه ای از نقد ادبی بدست آورد و

بر نویسندگان پس از خود نفوذ عظیمی بر جای گذارد .

بن جانسون در عالم تئاتر مدت ها در طراز شکسپیر بود و حتی گاه از آن در می گذشت .

این نمود تا قرن هیجدهم باقی ماند، حتی به خلق قهرمانانی در داستان کشیده شد و در عالم رمان نویسی تا زمان دیکنز مشاهده شد .

وی به تاریخ ۱۶ آگوست ۱۶۳۷ برای همیشه دنیا را بدرود گفت .

آثار بن جانسون

• ماسک
• روباه
• زن خاموش
• هر کس رود به حال خود

شاید این مطالب رو هم در حوزه نویسندگی دوست داشته باشید

آموزش نویسندگی
صد رمان برتر جهان
تبلیغ نویسی
نامه عاشقانه
دریافت شابک
انشانویسی
خاطره نویسی
قصه کودکانه
چاپ کتاب