[av_textblock textblock_styling_align=” textblock_styling=” textblock_styling_gap=” textblock_styling_mobile=” size=” av-medium-font-size=” av-small-font-size=” av-mini-font-size=” font_color=” color=” av-desktop-hide=” av-medium-hide=” av-small-hide=” av-mini-hide=” id=” custom_class=” template_class=” av_uid=” sc_version=’1.0′]

منیره روانی پور (Moniro Ravanipour)، نویسنده و ادیب ایرانی است که به تاریخ 2 مرداد سال 1333 در ایران دیده به جهان گشود .

عمده ی شهرت او در خلق اثر هایی است که به زندگی مردم جنوب ایران می پردازد و فضای زندگی آنان را برای مردم عصر حاضر تصویر می کند.

وی برنده ی جایزه ی هوشنگ گلشیری در سال 1382 برای نوشتن کتاب رعنا می باشد.

اما بعد اگر بخواهیم به زندگی شخصی او بپردازیم باید به این نکته اشاره کنیم که او در جفره ی بوشهر دیده به جهان گشود.

دوران تحصیلات ابتدایی و دبیرستانش را در بوشهر سپری کرد و بعد در دانشگاه شیراز در رشته ی روان شناسی قبول شد و در این مقطع تحصیلات خود را به ثمر رساند.

پس از آن وی به آمریکا رفته و در رشته ی علوم تربیتی در دانشگاه ایندیانا مدرک فوق لیسانس خود را دریافت می کند.

منیره روانی پور از دهه ی 60 شروع به نویسندگی می کند .

نخستین کتابش به نام کنیزو ، در سال 67 به بازار کتاب عرضه شد

و به دنبال آن چندین داستان کوتاه و رمان دیگر نیز از او منتشر گردید .

داستان رعنا مشهور ترین داستان اوست که که توانسته است برای او افتخارات بسیاری به همراه بیاورد .

منیره روانی پور ، در زمانی که کلاس های داستان نویسی برگزار می کرد ،

با بابک تختی که ریاست نشر قصه را به عهده داشت

و فرزند جهان پهلوان غلامرضا تختی بود ، آشنا شده و با یکدیگر ازدواج می کنند .

آنان از این ازدواج یک فرزند به نام غلامرضا دارند .

سال 79 ، روانی پور ، یکی از افرادی بود که در کنفرانس برلین شرکت کرد .

او از سال 85 فعالیت در زمینه ی حقوق زنان را آغاز کرده و از سال 2007 نیز به آمریکا مهاجرت می کند .

نوشته های او عمدتا دارای دغدغه هایی مشترک می باشند .

فضای داستان های او کاملا زن محور است و در فضای جنوب کشور ، روایت تبعیض ها و قهرمانی ها را به تصویر می کشد .

منیره روانی پور در زمینه ی نویسندگی طلایه دار روشنفکران زن است .

در واقع اگر بخواهیم یک نویسنده از زنان را در صدر نویسنده های روشنفکر زن قرار دهیم باید نام منیره روانی پور را انتخاب کنیم .

اما بعد باز این جای تاسف بر ماست که هیچ زندگی نامه ای جز همین چند خط از او موجود نیست ،

و امیدواریم که روزی زندگان نیز در دنیای نویسنده ها جایگاهی پیدا کنند .

تیم مطالعاتی تیموری ، تلاش میکند که با این بانوی نویسنده ارتباطی برقرار کرده و زندگی نامه ی کاملی از او در اختیار شما قرار بدهد .

آثار منیره روانی پور

داستان‌های بلند

• ۱۳۶۸ – رمان اهل غرق
• ۱۳۶۹ – دل فولاد
• ۱۳۷۸ – رمان کولی کنار آتش

داستان‌های کوتاه و مجموعه داستان

• ۱۳۵۵ – گنجشک و آقای رئیس‌ جمهور
• ۱۳۶۷ – کنیزو
• ۱۳۶۹ – سنگ‌ های شیطان
• ۱۳۷۲ – مجموعه داستان سیریا، سیریا
• ۱۳۸۰ – زن فرودگاه فرانکفورت
• ۱۳۸۱ – مجموعه داستان نازلی

کودکان

• گنجشک و آقای رئیس‌جمهور
• ترانه‌ های کودکان

در ادامه به بخشی از کتاب های منیره روانی پور سر می زنیم و نوشته هایش را با یکدیگر مطالعه می کنیم :

• بغضی در گلوی مه‌جمال شکست . مرد دریایی می‌ گریست . تمام جهان بی‌حضور زمینو آدمی برایش غربت‌ کده‌ای بیش نبود . نه، نمی‌ خواست به دریا برود . نمی‌ خواست با ساکنان دریا مانوس شود و می‌ دانست که حتی اگر کشته شود ، تن آبی‌ش را خاک به امانت نمی‌ گیرد . تقدیر او که آبی-آدم بود، که مادری از اهل دریا داشت و پدری اهل غرق ، جور دیگری رقم خورده بود . مه‌جمال می‌گریست. دست‌هایش را به جانب دریا بلند کرده بود و مادر آبی‌اش را صدا می‌زد .
• تنها عشق می‌ تواند آدمی را از خانه و کاشانه‌اش آواره کند و تنها خاطرهٔ مرد ماهیگیری رعنا می‌تواند آبی دریایی کوچکی را از دریا جدا کند ، تا آنجا که روی زمین سنگلاخی خشک بسُرد و درد و رنج زمین را نادیده بگیرد .
• فروختم . بیست هزار تومان . فورا به خیابان شاه‌آباد رفتم ، خیابانی که دارند نامش را عوض می‌ کنند و می‌ گذارند جمهوری . رفتم و کتاب‌‌ های خودم را ، آنهایی که مانده بود، به چند برابر قیمت خریدم . حاضر نمی‌ شد آنها را پس بدهد، می‌ گفت به یک مشتری قول داده . گفتم حاجی بگو چند و خلاصم کن ، بعد به خانه آمدم . حالم خوش نبود . کتاب‌ ها بوی نعش می‌ دادند ، بوی نعش خودم .
• زنی که مرد هم بود گفت: تو را خدا منو بپیچ و به متقال و سه بند نازک و باریک و بستهٔ پنبه اشاره کرد . کمک‌ بهیار که روی صندلی کنار تخت او نشسته بود و بافتنی‌اش را می‌ بافت، بی‌ آنکه به او نگاه کند گفت: چن رج دیگه بیشتر نمانده.
• دوست داشت او را شکلاتی بپیچند، عین مرده‌ های زیادی که طی این مدت در تخت بغلی مرده بودند . اول لباس‌ های شان را در می‌آوردند ، حلقه طلا، گوشواره‌ها و النگوها را در پاکتی می‌ گذاشتند و بعد سراغ دندان‌ ها می‌ رفتند ، تا اگر مصنوعی بود وسط راه مرده حواسش پرت نشود و آن‌را قورت ندهد . بعد نوبت پنبه‌ ها بود که سوراخ‌ های بدن را می‌ پوشاند تا جانی که در رفته دوباره پشیمان نشود و سر جای اولش برنگردد .

شاید این مطالب رو هم در حوزه نویسندگی دوست داشته باشید

آموزش نویسندگی
صد رمان برتر جهان
تبلیغ نویسی
نامه عاشقانه
دریافت شابک
انشانویسی
خاطره نویسی
قصه کودکانه
چاپ کتاب

[table id=1 /]

[/av_textblock]

[av_comments_list av-desktop-hide=” av-medium-hide=” av-small-hide=” av-mini-hide=” alb_description=” id=” custom_class=” template_class=” av_uid=” sc_version=’1.0′]